به گزارش روابط عمومی و مرکز اطلاع رسانی شرکت خدمات عمومی فولاد ایران، احمد رضوی‌نیک، عضو انجمن نوردکاران گفت: انجمن‌ها بیشتر نقش انتقال مشکلات صنفی به مسئولان را دارند و ابزار اجرایی برای تغییر سیاست‌های کلان در اختیارشان نیست. اغلب تصمیمات کلان به صورت دیکته‌ای و تحمیلی از سوی اراده حاکمیتی صادر می‌شود و انجمن‌ها صرفاً باید آن را بپذیرند.
رضوی‌نیک به اختلافات مصنوعی ایجاد شده بین انجمن‌ها اشاره می‌کند که به گفته او وزارت صنعت از این اختلافات به عنوان ابزاری برای پیشبرد بخشنامه‌هایی استفاده می‌کند که منافع وزارتخانه را تأمین می‌کنند، نه صنعت.
وی افزود: بیش از ۹۰ درصد اعضای انجمن‌ها بخش خصوصی و فعالان باسابقه صنعتی و اقتصادی هستند اما صدایشان در جلسات تصمیم‌گیری شنیده نمی‌شود و تصمیمات پشت درهای بسته اتخاذ می‌شود.
این فعال صنعتی ادامه داد: مدیران تولید به جای تمرکز بر تولید و بهبود کیفیت، مجبورند زمان و انرژی خود را صرف جلسات و پیگیری امور اداری کنند تا بتوانند از چرخه تصمیمات متناقض و دستوری نجات یابند. تصمیمات غیرکارشناسی و لحظه‌ای وزارت صنعت را عامل بحران‌های پی‌درپی در صنعت فولاد می‌داند و با ضرب‌المثلی می‌گوید: «سنگی که یک نادان در چاه بیندازد، ده عاقل هم نمی‌توانند بیرون بیاورند.»
رضوی‌نیک با اشاره به اینکه اعضای انجمن‌ها اغلب نخبگان واقعی بخش خصوصی هستند، می‌گوید این افراد به جای تمرکز بر توسعه فنی و نوآوری، مجبورند وقت خود را صرف رفع موانعی کنند که توسط دولت ایجاد شده است. او این وضعیت را بسیار دردناک توصیف می‌کند.
او از وزیر صنعت و دولت می‌خواهد که به جای تصمیم‌گیری‌های پشت درهای بسته، به نظرات کارشناسی انجمن‌ها اعتماد کنند و از توانایی‌های واقعی بخش خصوصی بهره بگیرند. به گفته رضوی‌نیک، انجمن‌ها استراتژی‌های مدونی دارند که بسیار جلوتر از دستورالعمل‌های دستوری وزارتخانه‌هاست و انتظار می‌رود وزیر صنعت که خود سابقه مدیریت صنعتی دارد، درد واقعی تولیدکنندگان را درک کند و به جای تکیه بر مشاورانی که شناختی از اقتصاد واقعی کشور ندارند، از کارشناسان واقعی این حوزه استفاده کند.
در پایان، رضوی‌نیک خواستار مشارکت واقعی تولیدکنندگان در برنامه‌ریزی کلان صنعتی شده و تأکید می‌کند که صدای بخش خصوصی باید شنیده شود و در تصمیم‌سازی‌ها به کار گرفته شود تا مسیر تولید و توسعه صنعت فولاد هموار گردد.