صنعت فولاد اروپا هرگز تا این حد با چالش مواجه نشده است، زیرا بین هزینههای کربن زدایی و عواقب ناشی از مازاد ظرفیت شدید، به ویژه در چین، که منجر به افزایش واردات شده است، گرفتار شده است. تولید فولاد در اروپا از زمان بحران مالی نزدیک به یک سوم کاهش یافته است و مشاغل نیز یک چهارم کاهش یافته است. تقاضا به سطح قبل از کووید-۱۹ بهبود نیافته است، که همراه با هزینههای بالای انرژی و افزایش واردات منجر به حاشیههایی در سطحی شده است که آخرین بار در طول همه گیری دیده شده بود.
به گزارش مرکز اطلاع رسانی روابط عمومی «شرکت خدمات عمومی فولاد ایران»، تأثیر منفی بر سودآوری در زمانی رخ میدهد که انتظار میرود صنعت تصمیمات نهایی را در مورد پروژههای کربنزدایی که میلیاردها یورو هزینه خواهند داشت، اتخاذ کند. سرمایهگذاری در فناوریها، مثل هیدروژن سبز امروزه از نظر اقتصادی مقرون به صرفه نیستند.
زمانی که اروپا تصمیم گرفت در اجرای سیاست آب و هوا پیش قدم شود، فرض بر این بود که بقیه هم از آن پیروی خواهند کرد. این اتفاق نیفتاده است و رقابت پذیری اروپا در بخشهای تولیدی که در سطح جهانی تجارت میشود مانند فولاد رو به کاهش است. پویایی فعلی هم برای اروپا و هم برای کره زمین بد است. یک صنعت رو به کاهش با اولویتهای استراتژیک این قاره که در «معامله صنعتی پاک» که در ماه ژوئیه بیان شد، ناسازگار است.
انتشار گازهای گلخانهای تولید فولاد اروپا را کاهش میدهد، اما نه به گونهای که به سیاره زمین کمک کند، زیرا فولادسازی اولیه به مکانهایی که کربن زدایی اهمیت کمتری دارد، منتقل میشود. این مشکل را حل نمیکند.
اروپا میتواند صنعت فولاد رقابتی و نوآورانه را حفظ کند، اما باید انتخاب کند. آیا میخواهد در این قاره آهن و فولاد تولید کند؟ یا ترجیح میدهد آن را وارد کند، به طور بالقوه با ردپای کربن بالاتر؟
اکنون باید به این سوال اساسی پاسخ داده شود. اگر تعهد واقعی برای حفظ صنعت داخلی وجود داشته باشد، چشمانداز سیاستهای ترکیبی باید با هم ادغام شود تا محیط حمایتی تشکیل شود که فولادسازی اروپا را قادر میسازد کربن زدایی و رشد کند.
اولین چالش رسیدگی فوری به واردات است. مداخله لازم است تا فولاد اروپا بهتر محافظت شود، مانند ایالات متحده و برزیل که این صنعت استراتژیک در نظر گرفته میشود. اقدامات تجاری اضطراری اولین سیگنال قوی برای رسیدگی به این موضوع خواهد بود.
دوم، باید اطمینان حاصل کرد که مکانیسم تنظیم مرز کربن (CBAM) واقعاً به هدف خود میرسد. در اینجا، گزارش ماریو دراگی در مورد رقابت پذیری اروپا مرتبط است. او خاطرنشان کرد که موفقیت CBAM “هنوز نامشخص است” و چندین خطر را که اتحادیه اروپا برای موفقیت باید مدیریت کند، بیان کرد. به ویژه، CBAM نباید اجازه واردات فولاد از کشورهایی را بدهد که حفاظت از آب و هوا را در حالی که فولاد با آلایندگی بالاتر خود را به بازارهای داخلی و غیر اتحادیه اروپا میفروشند، دور میزنند.
با رهبری جدید در بروکسل، و هم توافق صنعتی پاک و هم برنامه اقدام فولاد و فلزات در دست توسعه، زمان اقدام اکنون فرا رسیده است. تصمیمات اتخاذ شده در ۱۲ ماه آینده اندازه و شکل آینده صنعت فولاد اروپا را تعیین خواهد کرد. عدم اقدام تنها منجر به کاهش مداوم تولید آهن و فولاد در این قاره خواهد شد. اروپا نباید از میراث صنعتی خود دور شود و رشد صنعتی آینده را به مناطق دیگر واگذار کند. سرمایه گذاری قابل توجهی در انتقال سبز وجود دارد که در انتظار فعال شدن سریع آن، پس از دستیابی به وضوح سیاست لازم است. اگر تصمیمات درست گرفته شود، اروپا میتواند در ۵۰ سال آینده پیشتاز این فناوری باشد. نگذارید این فرصت از دست برود.
هیچ دیدگاهی درج نشده - اولین نفر باشید